Recente analyses en studies hebben hoop gewekt om de mensheid te beschermen tegen antibioticaresistentie, die snel een wereldwijde bedreiging aan het worden is.
De ontdekking van antibiotica Halverwege de twintigste eeuw was het een belangrijke mijlpaal in de geschiedenis van de geneeskunde, aangezien het voor velen een wondermiddel was bacterie- infecties en bacteriën-het veroorzaken van ziekten. antibiotica werden ooit een ‘wondermedicijn’ genoemd en nu zijn antibiotica onmisbaar in zowel de basisgezondheidszorg als in de geavanceerde medische zorg en technologie, omdat ze de wereld echt hebben veranderd door levens te beschermen en een essentieel onderdeel te zijn van de behandeling van verschillende medische aandoeningen en het assisteren bij kritieke chirurgische procedures .
Resistentie tegen antibiotica groeit in hoog tempo
antibiotica zijn medicijnen die op natuurlijke wijze door micro-organismen worden geproduceerd en die de ziekte tegenhouden of doden bacteriën van groeien. Het is van cruciaal belang omdat bacterie- infecties hebben de mensheid door de tijd heen geteisterd. Maar “resistent” bacteriën verdedigingsmechanismen ontwikkelen die hen beschermen tegen de gevolgen van antibiotica terwijl ze eerder door hen werden vermoord. Deze resistente bacteriën zijn dan bestand tegen eventuele aanvallen van antibiotica en dus ook tegen deze aanvallen bacteriën Als de ziekteverwekkende standaardbehandelingen niet meer werken voor die ziekte, blijven de infecties voortduren en kunnen ze zich vervolgens gemakkelijk naar anderen verspreiden. Zo zijn de ‘magische’ antibiotica helaas begonnen te falen of ineffectief te worden, en dit vormt een enorme bedreiging voor het gezondheidszorgsysteem wereldwijd. Het aantal resistente bacteriën veroorzaken jaarlijks al meer dan 500,000 sterfgevallen en ondermijnen de efficiëntie van antibiotica voor preventie en genezing door een stille moordenaar te zijn, omdat ze in een of andere vorm in bijna 60% van de wereldbevolking voorkomen. Resistentie tegen antibiotica bedreigt ons vermogen om vele ziekten zoals tuberculose en longontsteking te genezen en vooruitgang te boeken op het gebied van operaties, de behandeling van kanker enz. Er wordt geschat dat in 50 ongeveer 2050 miljoen mensen zullen sterven aan antibioticaresistente infecties en de dag zou wel eens kunnen komen dat antibiotica kunnen niet langer worden gebruikt voor de behandeling van kritieke infecties zoals ze nu worden gebruikt. Deze kwestie van antibioticaresistentie is nu een belangrijk gezondheidsonderwerp dat moet worden aangepakt met een gevoel van urgentie voor een betere toekomst, en de medische en wetenschappelijke gemeenschap en de regeringen over de hele wereld nemen verschillende stappen om dit doel te bereiken.
WHO-enquête: het 'post-antibioticumtijdperk'?
Wereldgezondheidsorganisatie (WHO) heeft verklaard: resistentie tegen antibiotica een hoge prioriteit en ernstig gezondheidsprobleem via zijn Global Antimicrobial Resistance Surveillance System (GLASS) dat in oktober 2015 werd gelanceerd. Dit systeem verzamelt, analyseert en deelt gegevens over antibioticaresistentie wereldwijd. Vanaf 2017 hebben 52 landen (25 hoge-inkomens-, 20-middeninkomens- en zeven lage-inkomenslanden) zich ingeschreven voor GLASS. Het is een eerste verslag1 met informatie over antibioticaresistentieniveaus geleverd door 22 landen (een half miljoen deelnemers aan het onderzoek) die een alarmerende groei laten zien - in het algemeen een enorme resistentie van 62 tot 82 procent. Dit initiatief van de WHO heeft tot doel bewustzijn te creëren en te coördineren tussen verschillende landen om dit ernstige probleem op mondiaal niveau aan te pakken.
We hadden antibioticaresistentie kunnen voorkomen en kunnen dat nog steeds
Hoe hebben we deze fase van de mensheid bereikt waarin antibioticaresistentie een mondiale bedreiging is geworden? Het antwoord daarop is vrij eenvoudig: we hebben extreem veel gebruikt en misbruikt antibiotica. De artsen hebben te veel voorgeschreven antibiotica voor elke patiënt in de afgelopen tientallen jaren. Ook in veel landen, vooral in de ontwikkelingslanden van Azië en Afrika, antibiotica zijn zonder recept verkrijgbaar bij de plaatselijke apotheker en kunnen worden gekocht zonder dat u zelfs maar een doktersrecept nodig heeft. Er wordt geschat dat dit 50 procent van de tijd is antibiotica worden voorgeschreven voor een virusveroorzakende infectie waarbij ze in principe geen nut hebben, omdat het virus nog steeds zijn levensduur zal voltooien (doorgaans tussen 3 en 10 dagen). antibiotica worden genomen of niet. In feite is het gewoon onjuist en voor velen een mysterie over hoe precies antibiotica (welk doel bacteriën) heeft enig effect op virussen! De antibiotica kan ‘misschien’ enkele symptomen verlichten die verband houden met de virale infectie. Zelfs dan blijft dit medisch onethisch. Het juiste advies zou moeten zijn dat, aangezien er voor de meeste virussen geen behandeling beschikbaar is, de infectie gewoon zijn beloop moet krijgen en dat deze infecties in de toekomst op alternatieve wijze moeten worden voorkomen door strikte hygiëne te volgen en de omgeving schoon te houden. Verder, antibiotica worden routinematig gebruikt bij het verbeteren van de landbouwproductie wereldwijd en bij het voederen van vee en voedselproducerende dieren (kip, koe, varken) als groeisupplementen. Door dit te doen lopen mensen ook een groot risico om antibioticaresistent in te nemen bacteriën die zich in voedsel of dieren bevinden en die een rigoureuze overdracht van resistente stammen veroorzaken bacteriën over de grenzen.
Dit scenario wordt verder bemoeilijkt door het feit dat er in de afgelopen decennia geen nieuwe antibiotica zijn ontwikkeld door farmaceutische bedrijven – de laatste nieuwe antibioticaklasse voor gramnegatieve bacteriën waren de chinolonen die vier decennia geleden werden ontwikkeld. Dus zoals we er nu voor staan, kunnen we niet echt denken aan preventie resistentie tegen antibiotica door meer en andere antibiotica toe te voegen, omdat dit de resistentie en overdracht alleen maar compliceert. Veel drug bedrijven hebben erop gewezen dat het ontwikkelen van nieuwe drug is ten eerste erg duur omdat het een lang proces is dat enorme investeringen vereist en de potentiële winst van antibiotica is over het algemeen zo laag dat de bedrijven niet in staat zijn break-even te draaien. Dit wordt ingewikkeld gemaakt door het feit dat er zich binnen twee jaar na de lancering ergens ter wereld een resistente stam zou ontwikkelen voor een nieuw antibioticum, aangezien er geen juridisch kader bestaat om het overmatig gebruik van antibiotica tegen te gaan. Dit klinkt niet bepaald hoopvol vanuit zowel commercieel als medisch oogpunt en dus nieuwe ontwikkelingen antibiotica is niet de oplossing voor het voorkomen van hun resistentie.
WHO beveelt actieplan aan2 voor het voorkomen van antibioticaresistentie:
a) Beroepsbeoefenaren in de gezondheidszorg en werknemers moeten een zorgvuldige en gedetailleerde beoordeling uitvoeren voordat zij geneesmiddelen voorschrijven antibiotica voor mensen of dieren. Een Cochrane-review van verschillende methoden3 gericht op het terugdringen van antibioticamisbruik in welke klinische opzet dan ook, is geconcludeerd dat de ‘3-daagse receptmethode’ redelijk succesvol was, waarbij de patiënt leed aan een infectie (wat niet het geval is) bacterie-) wordt meegedeeld dat zijn/haar toestand binnen 3 dagen zal verbeteren, anders antibiotica kan worden ingenomen als de symptomen verergeren – wat meestal niet het geval is omdat de virale infectie tegen die tijd zijn beloop heeft gehad. b) Het grote publiek moet het vertrouwen hebben om vragen te stellen wanneer deze worden voorgeschreven antibiotica en ze moeten nemen antibiotica alleen als men ervan overtuigd is dat het absoluut noodzakelijk is. Ze moeten ook de voorgeschreven dosering voltooien om snelle groei van resistentie te voorkomen bacterie- stammen. c) Landbouwers en veehouders moeten een gereguleerd, beperkt gebruik van antibiotica volgen en dit alleen doen als dat ertoe doet (bijvoorbeeld om een infectie te behandelen). d) Regeringen moeten plannen op nationaal niveau opstellen en opvolgen om het antibioticagebruik terug te dringen1. Voor ontwikkelde landen en midden- en lage-inkomenslanden moeten op hun behoeften afgestemde kaders worden opgesteld.
Nu het kwaad geschied is: antibioticaresistentie aanpakken
Zodat we niet in een nieuwe post duiken antibiotica'-tijdperk en de terugkeer naar het pre-penicillinetijdperk (het eerste antibioticum dat werd ontdekt), vindt er veel onderzoek plaats op dit gebied, vol mislukkingen en incidentele successen. Recente meerdere onderzoeken tonen manieren om antibioticaresistentie aan te pakken en misschien zelfs terug te draaien. Het eerste onderzoek gepubliceerd in Journal of Antimicrobiële Chemotherapie4 laat zien dat wanneer bacteriën resistent worden, een van de manieren waarop zij beperken antibiotica De werking bestaat uit het produceren van een enzym (een β-lactamase) dat elk antibioticum vernietigt dat de cel probeert binnen te dringen (voor behandeling). Manieren om de werking van dergelijke enzymen te remmen zouden dus met succes de resistentie tegen antibiotica kunnen omkeren. In een tweede vervolgstudie van hetzelfde team aan de Universiteit van Bristol, VK, maar in samenwerking met de Universiteit van Oxford, gepubliceerd in Moleculaire microbiologie5analyseerden ze de effectiviteit van twee soorten remmers van dergelijke enzymen. Deze remmers (uit de bicyclische boronaatklasse) bleken zeer effectief te zijn tegen een bepaald type antibioticum (aztreonam), zodat het antibioticum in aanwezigheid van deze remmer veel resistente antibiotica kon doden. bacteriën. Twee van dergelijke remmers, avibactam en vaborbactam, ondergaan nu een klinische proef en hebben het leven kunnen redden van iemand die aan een onbehandelbare infectie lijdt. De auteurs zijn erin geslaagd met slechts een bepaald type middel antibioticum, niettemin heeft hun werk hoop gewekt om het tij van antibioticaresistentie te keren.
In een andere studie gepubliceerd in Wetenschappelijke rapporten6, hebben onderzoekers van de Université de Montréal een nieuwe benadering bedacht om de overdracht van resistentie tussen bacteriën te blokkeren, wat een van de manieren is waarop de antibioticaresistentie zich verspreidt in ziekenhuizen en gezondheidsafdelingen. De genen die verantwoordelijk zijn voor het resistent maken van de bacteriën zijn gecodeerd op plasmiden (een kleine DNA fragment dat onafhankelijk kan repliceren) en deze plasmiden worden overgedragen tussen de bacteriën, waardoor de resistente bacteriën heinde en verre. Onderzoekers screenden een bibliotheek van kleine chemische moleculen die zouden binden aan het eiwit (TraE) dat essentieel is voor deze plasmide-overdracht. De bindingsplaats van de remmer is bekend uit de 3D-moleculaire structuur van het eiwit en men zag dat zodra potentiële remmers aan het eiwit waren gebonden, de overdracht van antibioticaresistente, gendragende plasmiden aanzienlijk was verminderd, wat een mogelijke strategie suggereert voor het beperken en omkeren van antibiotica weerstand. Voor dit soort onderzoek is echter 3D moleculaire structuur van een eiwit is vereist, wat het enigszins beperkend maakt, aangezien veel eiwitten nog structureel moeten worden gekarakteriseerd. Desalniettemin is het idee bemoedigend en zouden dergelijke remmers waarschijnlijk een belangrijke rol kunnen spelen in de dagelijkse gezondheidszorg.
Antibioticaresistentie bedreigt en ondermijnt tientallen jaren van verbeteringen en winsten die zijn gemaakt bij de mens gezondheidszorg en ontwikkeling en de implementatie van dit werk zal een enorme directe impact hebben op het vermogen van mensen om gezond te leven.
***
{U kunt de originele onderzoekspaper lezen door op de DOI-link hieronder in de lijst met geciteerde bron(nen) te klikken}
Bron (nen)
1. WIE. Global antimicrobiële resistentie surveillance systeem (GLASS) rapport. http://www.who.int/glass/resources/publications/early-implementation-report/en/ [Toegang tot 29 januari 2018].
2. WIE. Hoe antibioticaresistentie te stoppen? Hier is een recept van de WHO. http://www.who.int/mediacentre/commentaries/stop-antibiotic-resistance/en/. [Toegang tot 10 februari 2018].
3. Arnold SR. en Straus SE. 2005. Interventies om het voorschrijven van antibiotica in de ambulante zorg te verbeteren.Cochrane Database Syst Rev. 19 (4). https://doi.org/10.1002/14651858.CD003539.pub2
4. Jiménez-Castellanos JC. et al. 2017. Envelopproteoomveranderingen aangedreven door RamA-overproductie in Klebsiella pneumoniae die de verworven β-lactamresistentie verbeteren. Journal of Antimicrobiële Chemotherapie. 73(1) https://doi.org/10.1093/jac/dkx345
5. Calvopiña K. et al.2017. Structurele/mechanistische inzichten in de werkzaamheid van niet-klassieke β-lactamaseremmers tegen extensief resistente klinische isolaten van stenotrophomonasmaltophilia. Moleculaire Microbiologie. 106 (3). https://doi.org/10.1111/mmi.13831
6. Casu B. et al. 2017. Op fragmenten gebaseerde screening identificeert nieuwe doelen voor remmers van conjugatieve overdracht van antimicrobiële resistentie door plasmide pKM101. Wetenschappelijke rapporten. 7 (1). https://doi.org/10.1038/s41598-017-14953-1
