Uitgestorven thylacine (Tasmaanse tijger) wordt herrezen   

Een steeds veranderende omgeving leidt tot het uitsterven van dieren die niet in staat zijn om te overleven in de veranderde omgeving en bevordert het overleven van de sterksten, wat culmineert in de evolutie van een nieuwe soort. Echter, thylacine (algemeen bekend als Tasmaanse tijger of Tasmaanse wolf), een buideldier carnivoor zoogdier dat inheems is in Australië en ongeveer een eeuw geleden uitstierf, niet als gevolg van een natuurlijk proces van organisch evolutie, maar kan door menselijke invloed uitgestorven raken en over ongeveer tien jaar weer leven. De laatste levende thylacine stierf in 1936, maar gelukkig werden er in de musea veel embryo's en jonge exemplaren op passende wijze bewaard aangetroffen. De sequentie van het thylacinegenoom is al met succes bepaald met behulp van thylacine-DNA dat is geëxtraheerd uit een 108 jaar oud exemplaar dat is bewaard in het Victoria Museum in Australië. Het onderzoeksteam heeft onlangs samengewerkt met een biotechbedrijf om de inspanningen voor wederopstanding te versnellen.  

Het Thylacine Integrated Genomic Restoration Research (TIGRR) laboratorium van de University of Melbourne werkt samen met: Kolossale Biowetenschappen, een bedrijf voor genetische manipulatie om de inspanningen om de Tasmaanse tijger te doen herleven te versnellen (Thylacinus cynocephalus). Volgens de overeenkomst zal TIGRR Lab van de universiteit zich concentreren op het opzetten van reproductieve technologieën die zijn afgestemd op Australische buideldieren, zoals IVF en zwangerschap zonder surrogaat, terwijl Kolossale Biowetenschappen zullen hun CRISPR-genbewerkings- en computationele biologiebronnen leveren om thylacine-DNA te reproduceren. 

De thylacine (Thylacinus cynocephalus) is een uitgestorven vleesetend buideldier dat oorspronkelijk uit Australië kwam. Het stond bekend als Tasmaanse tijger vanwege zijn gestripte onderrug. Het had een hondachtig uiterlijk en stond daarom ook bekend als Tasmaanse wolf.  

Het verdween ongeveer 3000 jaar geleden van het Australische vasteland als gevolg van jacht door mensen en concurrentie met dingo's, maar een populatie bloeide op het eiland Tasmanië. Hun aantal in Tasmanië begon af te nemen met de komst van Europese kolonisten die hen systematisch vervolgden op verdenking van het doden van vee. Als gevolg hiervan stierf thylacine uit. De laatste thylacine stierf in gevangenschap in 1936.  

In tegenstelling tot veel uitgestorven dieren zoals dinosauriërs, is de thylacine niet uitgestorven als gevolg van een natuurlijk proces organisch evolutie en natuurlijke selectie. Hun uitsterven was door de mens veroorzaakt, een direct gevolg van de jacht en moord door de mensen in het recente verleden. Thylacine was een toproofdier in de lokale voedselketen en was dus verantwoordelijk voor het stabiliseren van het ecosysteem. Bovendien is de Tasmaanse habitat relatief onveranderd sinds de thylacine is uitgestorven, dus wanneer ze opnieuw worden geïntroduceerd, kunnen ze gemakkelijk hun niche opnieuw innemen. Al deze factoren maken thylacine tot een geschikte kandidaat voor de-extinctie of wederopstanding.  

Genoomsequencing is de eerste en uiterst cruciale stap in de de-extinctie-inspanning. De laatste thylacine was in 1936 gestorven, maar er werden veel embryo's en jonge exemplaren bewaard in geschikte media in musea. TIGRR Lab was in staat om DNA van thylacine te extraheren uit een 108 jaar oud exemplaar dat bewaard is gebleven in het Victoria Museum in Australië. Met behulp van dit geëxtraheerde DNA werd in 2018 de sequentie van het thylacine-genoom bepaald en in 2022 bijgewerkt.  

Sequentiebepaling van thylacine genoom wordt gevolgd door het genoom van Dunnart te sequentiëren en verschillen te identificeren. Dunnart is een naaste genetische verwant van thylacine die behoort tot de familie dasyuridae, in wiens eicelkern van Thylacine-achtige cel zal worden overgebracht.  

De volgende stap is het maken van 'thylacine-achtige cellen'. Met de hulp van CRISPR en andere genetische manipulatietechnologieën, zullen thylacine-genen in het Dasyurid-genoom worden ingebracht. Dit zal worden gevolgd door overdracht van de kern van thylacine-achtige cellen naar een ontkernd Dasyurid-ei met behulp van somatische cellen nucleaire overdracht (SCNT) technologie. Het ei met de overgebrachte kern zal fungeren als zygote en groeit uit tot een embryo. Embryonale groei wordt in vitro bevorderd totdat het klaar is voor overdracht naar surrogaat. Het ontwikkelde embryo wordt vervolgens in een draagmoeder geïmplanteerd, gevolgd door standaardstappen van zwangerschap, rijping en geboorte.  

Ondanks opmerkelijke vooruitgang in genetische manipulatie en reproductietechnologieën, is de wederopstanding van een uitgestorven dier nog steeds een bijna onmogelijke uitdaging. Veel dingen zijn in het voordeel van het thylacine-de-extinctieproject; misschien wel de belangrijkste factor is succesvolle extractie van thylacine-DNA uit een bewaard museumspecimen. Rust is technologie. In het geval van dieren zoals dinosaurussen is de-extinctie onmogelijk eenvoudig omdat er geen manier is om bruikbaar dinosaurus-DNA te extraheren om het dinosar-genoom te sequensen.  

*** 

Bronnen:  

1. Universiteit van Melbourne 2022. Nieuws - Lab neemt 'gigantische sprong' in de richting van de-extinctie van thylacine met kolossaal partnerschap voor genetische manipulatietechnologie. Geplaatst op 16 augustus 2022. Verkrijgbaar bij https://www.unimelb.edu.au/newsroom/news/2022/august/lab-takes-giant-leap-toward-thylacine-de-extinction-with-colossal-genetic-engineering-technology-partnership2 

2. Thylacine Integrated Genomic Restoration Research Lab (TIGRR Lab) https://tigrrlab.science.unimelb.edu.au/the-thylacine/ & https://tigrrlab.science.unimelb.edu.au/research/ 

3. Thylacine https://colossal.com/thylacine/ 

***