Wetenschappers hebben een duidelijke zenuwsignaleringsroute geïdentificeerd die kan helpen om te herstellen van aanhoudende pijn na een blessure.
We weten allemaal pijn – het onaangename gevoel veroorzaakt door een brandwond, pijn of hoofdpijn. Elke vorm van pijn in ons lichaam houdt een ingewikkelde interactie in tussen specifieke zenuwen, ons ruggenmerg en onze hersenen. In ons ruggenmerg, gespecialiseerd zenuwen berichten ontvangen van specifieke randapparatuur zenuwen en ze controleren de overdracht van berichten naar onze hersenen. Of het signaal naar de hersenen belangrijk is, hangt af van de ernst van de pijn. In het geval van een plotselinge brandwond wordt het bericht als urgent verzonden, terwijl bij een kras of kleine blauwe plek de berichten niet als urgent worden gemarkeerd. Deze berichten reizen vervolgens naar de hersenen en de hersenen zullen reageren door berichten uit te zenden om genezing mogelijk te maken, wat ofwel naar ons zenuwstelsel kan gaan, ofwel naar de hersenen die pijnonderdrukkende chemicaliën kunnen afgeven. Deze ervaring van pijn is bij iedereen anders en pijn heeft te maken met leren en geheugen.
Over het algemeen kan pijn worden onderverdeeld in kortdurende of acute pijn en langdurige of chronische pijn. Acute pijn is de ernstige of plotselinge pijn die optreedt als gevolg van ziekte, verwonding of operatie. Terwijl chronische pijn een langere tijd aanhoudt en een ziekte of aandoening op zich wordt.
Chronische pijn
Bijvoorbeeld na een gestoten teen of een prikkeling in de voet of handpalm of het aanraken van iets te heets, na een gevoel van schok, gaat het lichaam reflexen om zich terug te trekken uit de activiteit of bron van gevaar. Dit gebeurt onmiddellijk, maar de reflex is sterk genoeg om ons weg te duwen van verder gevaar. Dit wordt gedefinieerd als een evolutionaire respons die over meerdere soorten wordt geconserveerd om de overleving te maximaliseren, maar de exacte routes zijn nog steeds niet begrepen. Een aanhoudende pijn of pijn treedt dan op nadat de eerste schok van de verwonding voorbij is. En deze aanhoudende pijn heeft tijd nodig om te verlichten, wat seconden, minuten of zelfs dagen kan zijn. Een persoon blijft proberen de pijn te verlichten door bijvoorbeeld druk uit te oefenen, een warm kompres, koelmethoden enz.
Wetenschappers van de Harvard Medical School wilden de verschillende manieren analyseren waarop pijnprikkels van de plaats van trauma of letsel in het lichaam naar de hersenen reizen. De traumatische stimuli zijn het resultaat van complexe neurologie waarbij sensorische zenuwen betrokken zijn, nociceptoren genaamd, en er zijn verschillende paden die signalen naar de spinal cord en hersengebieden. De details van dit scenario zijn nog steeds niet goed begrepen. Wetenschappers denken dat de "pijnmatrix" in de hersenen verantwoordelijk is voor de pijn, maar er kan ook iets anders zijn.
Pijnmechanisme begrijpen
In een studie gepubliceerd in NATUUR, keken wetenschappers naar de wervelkolom zenuw cellen die geassocieerd zijn met schadelijke stimuli. Er werd vastgesteld dat een gen genaamd Tac1, tot expressie gebracht op deze cellen, een cruciale rol speelt in de neuronfuncties. En hun onderzoek toont aan dat er verschillende routes kunnen zijn die worden gevolgd door twee verschillende soorten pijn. Ze hebben een nieuwe route geïdentificeerd zenuwen bij muizen die voornamelijk verantwoordelijk lijken te zijn voor aanhoudende pijn of pijn die optreedt nadat de eerste pijnschok voorbij is. Bij het uitschakelen van dit gen vertonen muizen nog steeds een reactie op plotselinge acute pijn. En als hun voeten werden geprikt of geknepen enz., vertoonden ze tekenen van afkeer. Muizen vertoonden echter later geen tekenen van aanhoudend ongemak, wat erop wijst dat de hersenen niet op de hoogte waren van deze schade, wat aangeeft dat deze ruggengraatproblemen zenuwen zou een rol kunnen spelen bij het informeren van de hersenen.
Er zijn dus twee verschillende paden voor de eerste uitbarsting van pijn en voor aanhoudend ongemak. Dit zou misschien de enige reden kunnen zijn waarom veel pijnstillende medicijnen goed zijn voor aanvankelijke pijn, maar niet in staat zijn om de aanhoudende pijn, pijn, prikkeling enz. te bestrijden, die eerder zou kunnen worden gedefinieerd als een coping-mechanisme. De resultaten verklaren ook waarom veel kandidaat-geneesmiddelen slecht vertaalden uit preklinische studies naar effectieve therapieën voor pijn.
Deze studie heeft voor het eerst in kaart gebracht hoe reacties buiten onze hersenen ontstaan en deze kennis biedt belangrijke aanwijzingen en kan helpen bij het begrijpen van verschillende neurale circuits die verantwoordelijk zijn voor chronische pijn en ongemak. De aanwezigheid van twee verschillende afweerreacties om letsel te voorkomen, die worden gecontroleerd door afzonderlijke zenuwsignaleringsroutes. Het is duidelijk dat de eerste verdedigingslinie de snelle terugtrekkingsreflex is en de tweede de pijnverwerkingsreactie die wordt geactiveerd om het lijden te verminderen en weefselbeschadiging als gevolg van een blessure te voorkomen. In de aanhoudende opioïdencrisis is het een dringende noodzaak om nieuwe pijnbehandelingen te ontwikkelen. Aangezien chronische pijn een aandoening en ziekte op zich wordt, is het cruciaal geworden om dit aspect van pijnbestrijding aan te pakken.
***
Bron (nen)
Huang T et al. 2018. Identificatie van de paden die nodig zijn voor coping-gedrag geassocieerd met aanhoudende pijn. NATUUR. https://doi.org/10.1038/s41586-018-0793-8
***
